محسن توی زیرزمین سوخت.

وقتی استخوان های نیمه پوسیده ام را کنار پل گذاشته ای و چشمانت دریا دریا غرق آبند، به محسن فکر کن.

دست های پینه بسته اش را به خاطر بیاور که سرمای دستبند جمعشان کرد. تو می گفتی محسن شرف داشت که جلوی زور ایستاد. می گفتی بزرگ بود. دلش اقیانوسی بود برای خودش. اما به خاطر بیاور که من گفته بودم محسن درد بود. محسن بغضی بود که سالها حبسش کردند و حالا داشت زار زار زیر باران می بارید.

محسن تو بودی. محسن همین استخوان های نیمه پوسیده ام - که کنار پل گذاشتی - بود.

من توی چشم هایش نگاه نکردم. اما انگار پلک هایم را روی  شیارهای در هم تنیده ی چوبی می فشردم که محسن از آن آویزان بود. من دور بودم. اما نفس هایم زیر طنابی که   گلویش را پیچیده بود، می رفتند و نمی‌آمدند. من می‌ترسیدم بغض مردمک هایش بیخ گلویم را بگیرد و خفه ام کند. من از خفه شدن می ترسیدم. محسن هم می ترسید. حتی تو هم می ترسی خودم را توی جمعیت گم کرده بودم. کسی توی گلویم دستش را مشت کرده بود. شاید محسن بود. نگاهش نکرده بودم. اما حتما دستش مشت بود. من از خفه شدن محسن می ترسیدم. از دست مشت شده اش. از مردمک هاش غرق در اشکش. من از دکمه ی بالای پیراهنش که همیشه باز بود، از دندان جلوی شکسته شده اش هم می‌ترسیدم. محسن را من کشتم. محسن را تو کشتی.

هر کجا هم فرار کنیم شعرهایش شبانه دور گلویمان می پیچند. خفه می شویم. من نگاه نمی کردم. اما می دانستم محسن به من زل زده. وقتی سرم را بالا آوردم دیگر نگاهم نمی کرد. از دار آورده بودندش پایین. نمی دانم با جنازه اش  

چه کردند. فقط می دانم که کبود بود

کبود بود و بغض آلود. بغض آلود که می گویم یعنی سیاهی چشمانت که نمی توانند از استخوان های در هم پوسیده ام - که کنار پل گذاشته ای- جدا شوند. 

محسن را من کشتم.

آنها ریختند توی خانه اش و کسی را بردند اوین که محسن نبود. من ترسیده بودم. یادداشت هایش، شعرها و کتاب هایش را از زیر زمین بیرون کشیدم و به آتش انداختم. محسن توی زیرزمین سوخت.

از خاکستر کاغذها بوی گوشت سوخته می آمد. تو می گفتی جنون. می گفتی دکتر. می گفتی تاب نبودن محسن را نیاورده ام. من می گفتم محسن دیشب آمده بود دنبال عینکش می گشت. می گفتم موهای سیاهش یک شبه سفید شد. زیر چشم هایش شد دو سیاهچاله ی معلق. اما چشم هایش هنوز کهکشان ها را به سخره می گرفت. می گفتم کمرش خم شده. می گفتم نباید بفهمد کدام شاعر را کجای جهان تبعید کردند و کدام کارگر را توی بند کشتند. نباید بفهمد محمد را با گلوله زدند و دست مریم وقتی شعار می داد، از خون پر شد. میگفتم محسن طاقت نمی آورد، تو می گفتی جنون.

حتی حالا که از استخوان های نیمه پوسیده ام که کنار پل گذاشته ای چشم بر نمی داری، چیزی توی وجودت نعره می کشد جنون!

 وقتی اشک هایت روی گودالی که که کندی می چکید، مرا به خاطر بیاور که روزی خودم را - که نقاشی هایم بودند - از پل به پایین انداختم و غرق شدم.

خودت را به خاطر بیاور.

وقتی که تن بی جانم را تا پای حوض کشیدی و آنقدر آنجا ماندی که بوی گوشت سوخته در تعفن جنازه پیچید.

بعد گفتی جنون.

و به خاطر آوردی که گفته بودم نمی شود ماند. که دیگر شعر نیست. که محسن نیست. که شاعر ها اشک شدند و باریدند و ما تمام شدیم. که وقتی آخرین گلوله ی تفنگ را بین چشم هایم - که خیره شان بودی - شلیک کردم، بوی گوشت سوخته خانه را گرفته بود

محسن را من کشتم

محسن توی زیرزمین سوخت