آرام باش. نترس. این من هستم.
من تو را دیدم.
آن وقت که تکه تکه ات می‌کردند و تکه هایت را طوری کنار هم می چیدند که گویی هیچگاه تکه تکه نشده بودی و تو لبخند میزدی و من شعر می خواندم.
من تو را دیدم.
وقتی که گیسوانت را به بدرقه ی باد حراج کرده بودی و فریاد میزدی کسی قاصدک ها را ربوده است.
وقتی که درد، پنجه می کشید و چشمانت در آرام ترین اقیانوس ها غرق می شدند؛ دیدم که قلبت را بین سطرهای شعر جا گذاشتی و هیچگاه پی اش نیامدی
وقتی که دستم را می فشردی و میخواستی اول تو بپری. که چشم هایت می‌ترسیدند مرا معلق ببینند. که برخورد سرم با سنگ های زیر پل را گریه کنند. که خون را وقتی به جای سرانگشتانت بین موهایم می نشیند، خیره باشند. که گوش هایت می ترسیدند چیزی را بشنوند که شاید لحظه ای قبل، درست وقتی که رویاهایم را پشت نرده های آهنی پل، کنار پایت جا گذاشته بودم، فریاد میزدم.
من تو را دیدم.
وقتی که دستم را گرفتی و آرام از بلندی دور شدی. و بعد راه رفتی، غذا خوردی، خندیدی، مثل زنده ها. و بعد ساکت و سرد، چیزهایی را آتش زدی، نوشته هایی را به آب انداختی و گریه نکردی. مثل مرده ها.
من تو را دیدم.
وقتی که کفش های مرگ را به پا کرده بودی و شیهه ای را به ما می‌سپردی که بوی مرگ می داد
و مرگ را که آرام، سراغ کفش هایش را می گرفت
من فریاد زده بودم. تمام شعرهای سروده شده را واژه به واژه پیموده بودم و قلبت را ندیده بودم. کسی می گفت آن را در آخرین شعر کسی دیده است که سالها پیش مرده و نوشته هایش را روی تنش به خاک سپرده اند.
من در تمام گورستان های شهر، جامه دریدم. شعر خواندم. اشک ریختم. تمام قبرها را گشودم، دست های مشت شده ی صاحبانشان را باز کردم، گیسوانشان را از خاک تکاندم و فریاد کشیدم کسی یک قلب ندیده است؟
من تو را دیدم. و مرگ را.
تا پای همان پل، دنبالت دویده بود و یک قدم تا سقوط مانده بود. من فریاد میزدم. اشک می شدم. گیسوانم را پی قاصدک ها می فرستادم. من به پای باد می افتادم و تو؛ چه می گویم
تو که قلب نداشتی
کفش های مرگ را پس نمی دادی
وقتی که مرگ قدمی به جلو برداشت، پایت لغزید و چشم هایم؛
تو را معلق دیدند
برخورد سرت با سنگ های زیر پل را گریه کردند
خون را وقتی به جای سرانگشتانم بین موهایت نشست، خیره ماندند
و مرگ، کفش های خونینش را برداشت و خونت را با رویاهایم، که کنار پل جامانده بودند، از کفش هایش پاک کرد
درباره این سایت